39

Kenny hoorde het nieuws over de botten in de Pit o’ Biddista op Radio Schotland toen hij de ontbijtbordjes stond af te wassen. Edith was al naar haar werk. Nu snapte hij waarom die mensen nog zo laat op het klif bezig waren geweest. Vanaf het moment dat hij het bericht hoorde, bleef hij thuis om op de politie te wachten. Want die botten moesten toch wel van Lawrence zijn? Dat zou verklaren waarom hij zo plotseling verdwenen was. Lawrence mocht Bella dan wel hebben verteld dat hij van plan was weg te gaan, maar er moest iets zijn gebeurd voordat hij de boot of het vliegtuig had kunnen nemen. Geen ongeluk. Lawrence was in deze streek opgegroeid en kende de kliffen als geen ander. En zelfmoord was het ook niet. Daar kende Kenny Lawrence te goed voor. Maar een misdrijf? Dat zou zijn afwezigheid verklaren, het feit dat Lawrence al die jaren niets van zich had laten horen.

Kenny voelde zich haast opgetogen over de vondst. Hij vond het afschuwelijk dat er van zijn broer weinig meer over was dan een paar botten, als het karkas van een schaap in een sloot, maar toch was het ook een hele opluchting. Want wat hem na Lawrence’ vertrek nog het meest had dwarsgezeten, was het idee dat Lawrence blijkbaar weinig om zijn broer had gegeven. Hij had immers nooit meer iets van zich laten horen. Kenny was er altijd van uitgegaan dat Lawrence ergens in een vreemde stad woonde, misschien zelfs wel in het buitenland, met een vrouw en kinderen. Een blonde vrouw, want Lawrence hield van blondjes. En met twee zonen. Omdat hij natuurlijk niet meer de jongste was, zou hij grijs haar hebben gekregen, maar het zou nog steeds een flinke bos zijn. Het gezin zou samen aan tafel zitten, en er zou gelachen worden omdat Lawrence een dwaas verhaal vertelde. Hij zou nooit meer aan zijn familie in Schotland denken. Maar als Lawrence was gestorven en nooit het eiland had verlaten, was er geen perfect gezinnetje en werd er niet aan de eettafel gelachen.

Tegen tienen had Kenny nog steeds niets gehoord van de rechercheurs die met de zaak bezig waren. Hij belde het politiebureau in Lerwick en vroeg of hij Jimmy Perez aan de lijn kon krijgen. Van een jonge agente kreeg hij te horen dat Perez er niet was. Kon ze hem misschien met iemand anders doorverbinden? Kenny probeerde zich voor te stellen dat hij met iemand anders over Lawrence praatte, met die forsgebouwde Engelsman bijvoorbeeld, maar dat idee stond hem tegen. Hij vroeg of inspecteur Perez hem zo snel mogelijk kon terugbellen, gaf zijn telefoonnummer in Skoles en zijn mobiele nummer door, en liet haar de nummers voor de zekerheid herhalen.

‘Perez moet me gauw bellen,’ zei hij. ‘Vertel maar dat er haast bij is.’

Tussen de middag had hij nog steeds niets van Perez vernomen. Hij was heel even weggeweest om de koolrapen op het tweede veldje uit te dunnen, en dat had hij alleen gedaan omdat hij wist dat zijn mobieltje daar bereik had. Bovendien kon hij vanaf die plek de weg in de gaten houden, want vandaar kon hij helemaal tot aan het eind van het dal kijken. Hij dacht dat Perez de zaak misschien liever niet telefonisch wilde bespreken en daarom naar hem toe zou komen. Als ze erachter waren gekomen dat de botten van Lawrence waren, zouden ze dat persoonlijk komen vertellen. Kenny was opgewonden, al wist hij niet goed waarom. Het was een ander gevoel dan toen hij de vermoorde man in de schuur had gevonden. Diep vanbinnen had hij geweten dat het Lawrence niet was, en ook als dat wel het geval was geweest, zou hij hebben moeten leven met het idee dat zijn broer hem in de steek gelaten had. Maar nu had hij het gevoel dat er een einde was gekomen aan al het wachten, en dat hij zich na al die jaren niet meer afgewezen hoefde te voelen.

Hij ging weer naar binnen om nogmaals het politiebureau te bellen, maar merkte dat hij per ongeluk het nummer van Ediths werk had ingetoetst. Ze nam rustig op en sprak op de zakelijke toon die ze altijd op haar werk bezigde.

‘U spreekt met Edith Thomson.’

Hij zag haar al in haar kantoor zitten, achter haar bureau, met de foto’s van Ingirid en Eric op de vensterbank achter haar. Plus de foto van hem, die ze het leukst vond, de foto waarop hij zijn boot in het water duwde.

Hij wist niet goed wat hij moest zeggen.

‘Heb je zin om met me te gaan lunchen?’ Hij had er plotseling behoefte aan haar te zien. Het voelde alsof hij weer twintig was en een afspraakje wilde maken, want hij trilde van de zenuwen. Zo had hij zich vroeger ook gevoeld, als de moeder van Jimmy Perez bij hem in de buurt was.

‘Wat is er gebeurd?’ Ze klonk paniekerig. Hij had haar nooit eerder mee uit lunchen gevraagd als ze aan het werk was, zelfs niet op haar verjaardag of op hun trouwdag. Hij wist dat ze graag met de mensen op de dagopvang at. Ze zei altijd dat ze op die manier op de hoogte bleef van het reilen en zeilen op haar werk. ‘Heb je het nieuws op de radio niet gehoord?’

‘Nee,’ zei ze. ‘Ik heb het vanmorgen zo druk gehad dat ik nauwelijks mijn kantoor uit ben geweest.’ Hij zag haar al achter haar computer zitten, typend, met gefronste wenkbrauwen.

‘Ze hebben weer een lijk gevonden,’ zei hij. ‘Het lag er al een hele tijd.’

Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn.

‘En jij denkt dat het Lawrence is?’

‘Dat moet haast wel.’

‘Ik kan hier nu niet weg,’ zei ze. ‘Maar je kunt wel hierheen komen. Natuurlijk moet je hiernaartoe komen.’

Maar nu hij haar stem gehoord had, was hij weer rustig. ‘Later misschien. Ik weet dat je het tussen de middag altijd druk hebt.’ Hij legde de hoorn op de haak en bedacht dat hij zich nergens zorgen over hoefde te maken. Er was niets veranderd, behalve zijn idee over wat er met Lawrence gebeurd kon zijn. Hij keek in de koelkast of er iets in stond wat hij als lunch kon nemen, maar omdat hij niets zag waar hij trek in had, besloot hij naar de winkel te gaan om iets te kopen. Een hartig taartje of een hamburger. En een cake. De winkel van Aggie ging pas om één uur dicht, zodat hij nog net genoeg tijd had. Het zou hem goeddoen ergens anders heen te gaan, ook al was het maar voor even.

Er waren geen klanten in de winkel. Aggie zat te lezen, zoals altijd als ze alleen was, en leek verbaasd hem te zien.

‘Kenny. Wat kan ik voor je doen?’ Ze kenden elkaar al van jongs af aan, maar toch bewaarde ze nog steeds een zekere afstand. Ze deed altijd een beetje formeel tegen hem. Was ze als kind ook al zo geweest?

‘Ik zoek iets lekkers voor de lunch,’ zei hij. ‘Edith koopt altijd van dat gezonde spul. Vandaag heb ik zin in iets anders.’

‘Troosteten,’ zei ze met een glimlach.

Hij wist dat ze hetzelfde dachten over de botten die door de politie waren gevonden.

Ze keek op haar horloge. ‘Er komt nu toch niemand meer. Ga je mee naar hiernaast? Dan krijg je van mij worstjes, een gebakken ei en frietjes. Lijkt je dat wat?’

Die uitnodiging choqueerde hem. Ze was met de Kerst of met oud en nieuw weleens naar Skoles gekomen, maar ze had hem nooit bij haar thuis uitgenodigd. Aggie en Edith hadden in hun jonge jaren prima met elkaar overweg gekund, maar de vrouwen waren nooit hartsvriendinnen geworden, althans niet nadat Lawrence was weggegaan. Lawrence leek een bindende factor in Biddista te zijn geweest.

‘Dat lijkt me heel leuk,’ zei Kenny. ‘Als ik je niet ontrief.’

‘Helemaal niet.’ Ze glimlachte, en hij zag dat ze eigenlijk een knap gezicht had. ‘Ik vind troosteten zelf ook lekker.’

Ze bakte friet op de ouderwetse manier, in een metalen mandje in een grote pan. De frietjes lagen met veel kabaal in de olie te spetteren. Ze stond met de rug naar hem toe, zodat hij haar gezicht niet kon zien en het lastig was haar gedachten te peilen. De worstjes lagen in een braadpan en roken heerlijk. Zodra ze de keuken waren binnengekomen, was ze thee gaan zetten. Hij had zijn laarzen uitgetrokken en aan tafel plaatsgenomen. Hij nam een slok thee. Hij bedacht net dat het jammer was dat ze nooit was hertrouwd, toen ze het woord nam.

‘Is de politie al bij je geweest?’

‘Over die botten in de Pit? Nee. Ik heb Jimmy Perez vanmorgen gebeld, maar hij was er niet.’

‘Denk je dat het Lawrence is?’

‘Het lijkt me wel heel toevallig als hij het niet is.’

‘Ze zullen er wel achter kunnen komen,’ zei ze. ‘Al die dingen die je tegenwoordig leest. Forensische technieken en zo.’

‘Ik wil het gewoon zeker weten,’ zei hij.

Ze sloeg drie eieren op de rand van de pan stuk en voegde ze bij de worstjes. Vervolgens tilde ze het frietmandje op, zodat de frietjes boven de olie konden uitlekken. Daarna draaide ze zich naar hem om. ‘Dat had ik ook toen Andrew was verdronken,’ zei ze. ‘Toch is het soms beter om hoop te blijven koesteren.’

‘Herinner jij je die zomer nog, toen Lawrence is verdwenen?’ vroeg hij. ‘Ik was er toen niet. Ik zat op Fair Isle, omdat ik daar een baantje had.’

Ze haalde twee borden uit het warmhoudcompartiment van haar Rayburn-oven, legde daar voorzichtig de eieren – twee voor hem en een voor haar – en de worstjes op, schudde de frietjes en verdeelde die ook.

‘Ik was hier toen ook niet. Ik zat in Scalloway.’ Ze schoof een mes en een vork naar hem toe. Hij had geen idee of ze iets met zijn vraag kon. Eigenlijk wist hij helemaal niet wat er in haar omging. ‘Ga maar eten, anders wordt het koud.’

‘Maar je hebt vast wel gehoord wat hier allemaal gaande was. Welke verhalen deden er toen de ronde?’

‘Dezelfde die daarna ook steeds zijn verteld. Dat hij Bella Sinclair ten huwelijk had gevraagd, dat ze hem had afgewezen en dat hij dat niet kon verkroppen en toen is weggegaan.’ Ze pakte een frietje tussen duim en wijsvinger, blies even en stak het in haar mond. Ze trok een fronsend gezicht. ‘Hij was erg opvliegend, Kenny. Dat weet jij ook wel. Toen we klein waren, was hij altijd op het schoolplein aan het vechten. De meester moest de jongens dan uit elkaar halen. Lawrence wilde altijd de beste zijn, de sterkste. Hij moest altijd winnen, zelfs van jou.’

Kenny dacht aan vroeger, toen hij er met Lawrence een wedstrijdje van maakte wie het eerst een rijtje rapen had uitgedund. Lawrence was altijd het snelst, maar het rijtje van hém zag er een stuk netter uit. Hij wist niet of er veel rivaliteit tussen hen had bestaan, maar het was waar dat Lawrence altijd nummer één wilde zijn.

‘Heb je nooit andere verhalen gehoord? Dat hij mot op het werk had gekregen? Of dat hij met iemand ruzie had gemaakt?’

Kenny besefte dat hij tegenover Bella misschien zijn verontschuldigingen zou moeten aanbieden wanneer dit allemaal achter de rug was. Misschien had ze achteraf gezien niets met de verdwijning van zijn broer te maken.

‘Nee,’ zei Aggie. ‘Zulke geruchten heb ik nooit gehoord.’